Kancelaria Adwokacka Noriet » Noriet z Sądu: Ponad 400 000 zł zadośćuczynienia – omówienie naszej sprawy

Noriet z Sądu: Ponad 400 000 zł zadośćuczynienia – omówienie naszej sprawy

30 grudnia, 2021

Jedną z gałęzi spraw, którymi zajmujemy się w naszej kancelarii, są sprawy o zadośćuczynienie i odszkodowanie za krzywdy, które powstały na skutek wypadków komunikacyjnych. Z uwagi na to, że jest to kategoria spraw, która w dużej mierze bazuje na opiniach biegłych, które wpływają do akt w toku spraw sądowych, potrafią one trwać latami.

Bardzo często klienci mocno zastanawiają się czy swoje sprawy w ogóle oddawać w ręce sądów. Ubezpieczyciele proponują przecież na starcie kilka tysięcy złotych, które dla niektórych ludzi stanowią „zachętę” do rezygnacji z walki o swoje prawa. Zawsze przedstawiamy naszym klientom koszty i czas prowadzenia takich spraw, wskazując równolegle, że to zwyczajnie się co do zasady opłaca. W toku naszej praktyki, nie zdarzyło nam się w zasadzie, żeby ktoś na swojej sprawie sądowej wyszedł gorzej, niż wyszedłby akceptując warunki proponowane przez ubezpieczycieli, zanim sprawa trafiała do sądu. 

Dzisiaj przedstawimy jedną z takich spraw, którą zainicjowaliśmy w 2014 roku i skończyliśmy kilka tygodni temu. Jej tłem jest historia wypadku, w którym jeden z uczestników nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że jadąc prawym pasem ruchu nie zachował szczególnej ostrożności podczas jazdy, w wyniku czego nie ustąpił pierwszeństwa innemu pojazdowi, kierowanemu przez naszego klienta, doprowadzając do zderzenia pojazdów mechanicznych. W wyniku zderzenia pojazdy zostały zniszczone, a nasz klient poniósł liczne obrażenia ciała.

U naszego klienta rozpoznano uraz wielonarządowy. Odnotowano, że doszło do złamania obu kończyn górnych i złamania prawej kończyny dolnej. Po przyjęciu do szpitala wykonano repozycje barku lewego.

Poszkodowany hospitalizowany był na oddziale intensywnej terapii, gdzie prowadzono leczenie polegające na oddechu wspomaganym. Powód był zaintubowany i podłączony do respiratora. W dniu kolejnych dniach poddany został operacji w celu przeprowadzenia zabiegu stabilizacji. Kilkanaście dni późniejwykonano operację stabilizacji złamanej kości piszczelowej prawej gwoździem śródszpikowym ryglowanym CHM, zdeponowania i zespolenia złamanej kostki bocznej płytą CHM, zespolenia złamania kostki przyśrodkowej dwoma drutami Kirschnera. Następnie powód hospitalizowany był na oddziale ortopedycznym. Powód przebył jeszcze trzy operacje.

Powód wypisany został ze szpitala z zaleceniami chodzenia o kulach pachowych z częściowym odciążaniem kończyny dolnej lewej, oszczędzającego trybu życia, ćwiczeń wg schematu przekazanego w oddziale, kontroli w poradni ortopedycznej. Przez kolejne lata, życie powoda zdeterminowane było przez operacje, zabiegi, rehabilitacje i konsultacje.

Wobec powoda orzeczono umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Powód w chwili wypadku był przed 40tką, był kawalerem i oczekiwał na przyjście na świat swojego dziecka.

Po wyjściu ze szpitala po 9 tygodniach od wypadku, powód poruszał się na wózku inwalidzkim. Po wypadku powód przez ok. 3-4 miesiące nie mógł samodzielnie jeść. Przez około rok nie mógł samodzielnie się myć, odbywało się to stopniowo z pomocą żony. Przez rok nie mógł przygotowywać posiłków. Nie mógł samodzielnie się ubierać.  Brat nosił powoda na rękach do wanny, żona go karmiła, ubierała, myła i wykonywała wszelkie podstawowe czynności dnia codziennego.

Powód odczuwa stały ból kręgosłupa, obydwu nadgarstków, okresowy ból barku lewego oraz innych części ciała. U powoda występują ograniczenia ruchomości. 

Opisane powyżej urazy te spowodowały 100 % stałego uszczerbku na zdrowiu, w tym: 15 % w wyniku następstw złamania kręgosłupa szyjnego (złamanie kręgu C1), powodujących ograniczenia ruchów, bez powstania zesztywnienia; 15% uszczerbek spowodowały następstwa złamania kręgosłupa piersiowego (złamania kilku kręgów), powodujące ograniczenia ruchów, bez powstania zesztywnienia; 5% następstwa urazu barku prawego, z ograniczeniem odwodzenia powyżej kąta prostego; 10% następstwa urazu nadgarstka prawego, skutkującego znacznym zniekształceniem, gdyż doszło do zagięcia osi w kierunku grzbietowym i promieniowym, ze skróceniem kości promieniowej (bez zmian troficznych i krążeniowych); 30% staw rzekomy kości promieniowej lewej, który przedłużył czas gojenia i pogorszył sprawność – nadgarstek jest praktycznie sztywny, a rotacja przedramienia zerowa; 5% częściowa amputacja paliczka dystalnego wskaziciela lewego (strona dominująca); 20% następstwa złamania kości w obrębie podudzia i stawu skokowego prawego, powikłane martwicą skóry, wymagającym leczenia przeszczepami. Występuje znaczne ograniczenie ruchu zgięcia stawu skokowego i brak jest ruchów rotacyjnych, jednak ruchy stawu kolanowego są nieograniczone. U powoda występują blizny.

Rokowanie na przyszłość jest złe. U powoda należy liczyć się z rozwojem zmian zwyrodnieniowych pourazowych w obrębie nadgarstka lewego i prawego oraz stawu skokowego prawego, które mogą rozwijać się w ciągu 10-15 lat i będą powodować dalsze ograniczenia.

Pod względem neurologicznym powód wskutek następstw urazów i wypadku doznał 5% trwałego uszczerbku na zdrowiu ze względu na zaburzenia adaptacyjne, które nie wywołany trwałych uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego; 15% z powodu uszkodzenia kręgosłupa w odcinku szyjnym (kłykcia potylicznego lewego i łuku C1 po stronie lewej leczonego stabilizacją z następowym jej usunięciem) powodującego ograniczenie ruchomości powyżej 20 stopni; 10% z powodu złamania 5 wyrostków bocznych prawych kręgów Th2-Th6; 10% ze względu na uszkodzenia kręgosłupa powikłane obecnością ciała obcego. Urazowe zespołu korzonkowe (bólowe, ruchowe, czuciowe lub mieszane) spowodowały u powoda 15% uszczerbek na zdrowiu w zakresie kręgosłupa szyjnego, 5% w zakresie piersiowym odcinku kręgosłupa, 10% w zakresie odcinka lędźwiowo – krzyżowego. Nawracający zespół bólowy w zakresie stawu barkowego lewego po przebytym całkowitym zwichnięciu w stawie spowodował uszczerbek w wysokości 5%. Uszczerbek w związku z ograniczeniem, zniekształceniem nadgarstka prawego 15%, lewego 20%. Uszkodzenie powypadkowe przedramienia lewego, powikłane stawem rzekomym, przewlekłym stanem zapalnym spowodowało uszczerbek w wysokości 10%, uszkodzenie opuszki palca wskazującego dominującego 3%, złamanie prawej kości strzałki i kości piszczelowej 5%, złamanie kości bocznej prawej, powikłane znacznym ograniczeniem ruchów stawu skokowego i zaburzeniami czucia.

Aktualnie ciągle obecne są u powoda cechy łagodnie obniżonego nastroju wraz z przeżywaniem lęku i zaburzeniami snu. Powód obecnie nie wymaga leczenia psychiatrycznego ani psychologicznego. Rokowanie co do ustąpienia zaburzeń psychicznych jest niekorzystne wobec długotrwałego charakteru doznanych urazów po wypadku. Stan psychiczny powoda jest w znacznej mierze zależny od jego kondycji fizycznej i ograniczeń wynikających ze skutków odniesionych obrażeń. W przypadku pogłębiania się skutków obrażeń doznanych w wyniku wypadku należy liczyć się z pogorszeniem stanu psychicznego, który będzie mógł wymagać pomocy psychologicznej i leczenia psychiatrycznego.

Przechodząc do analizy prawnej wskazać należy, że na gruncie odpowiedzialności cywilnoprawnej, odpowiedzialność deliktowa posiadacza pojazdu mechanicznego, którego kierowca spowodował wypadek, uregulowana została w art. 436 k.c., która na zasadzie treści art. 436 § 2 k.c. nakazuje stosować zasady ogólne odpowiedzialności deliktowej za szkodę wyrządzoną z winy sprawcy szkody (art. 415 k.c.). Do przesłanek odpowiedzialności deliktowej należą więc: zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność, szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem, a szkodą. Uwzględniając zaś, że odpowiedzialność ubezpieczyciela na podstawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu jest taka sama jak posiadacza pojazdu, ocenie będą więc podlegały przesłanki, o których mowa powyżej. 

W myśl art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Art. 34 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. stanowi natomiast, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia, przy czym zgodnie z art. 36 ust. 1 zd. 1 odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Jak wynika z art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Potwierdzeniem powyższej zasady jest norma art. 19 ust. 1 cytowanej ustawy, zgodnie z którą poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

W toku sprawy pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności akcesoryjnej za skutki wypadku ani swojej legitymacji biernej w sprawie. Uznał swoją odpowiedzialność już w procesie likwidacji szkody, wypłacając powodowi z tytułu zadośćuczynienia kwotę 45 097,11 zł, przyjmując że powód w 50% przyczynił się do szkody.

Pozwany kwestionował za to wysokość zadośćuczynienia żądaną przez powoda, wskazując, że wypłacone dotychczas kwoty w toku postępowania likwidacyjnego skompensowały doznaną szkodę. 

Sporna między stronami była również kwestia przyczynienia się przez powoda do skutków przedmiotowego wypadku. Zdaniem pozwanego, powód przyczynił się do wypadku albowiem poruszał się z przekroczeniem dozwolonej prędkości.

Zgodnie z art. 362 k.c., jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. 

Orzecznictwo wykształciło akceptowaną w praktyce definicję przyczynienia, zgodnie z którą przyczynieniem się jest każde zachowanie się poszkodowanego pozostające w normalnym związku przyczynowym ze szkodą, za którą ponosi odpowiedzialność inna osoba. Ocena, czy skutek jest normalny, powinna się opierać na konkretnych okolicznościach faktycznych danej sprawy, przy uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego. Każdy stan faktyczny podlega badaniu w sposób indywidualny, przy uwzględnieniu wszystkich elementów, które są istotne dla oceny, czy w danym przypadku stwierdzonemu powiązaniu kauzalnemu można przypisać cechę normalności w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. Przyczynienie się do szkody występuje wtedy, gdy na podstawie stanu faktycznego sprawy uzasadniony jest wniosek, że bez udziału poszkodowanego szkoda by nie powstała lub nie przybrałaby ustalonych rozmiarów. Uznanie przyczynienia się za kategorię obiektywną oznacza, że nie należą do jej treści elementy podmiotowe, takie jak wina lub jej brak. Mają one natomiast znaczenie dla stopnia zmniejszenia odszkodowania, co w praktyce zwykle nazywa się „stopniem przyczynienia się poszkodowanego”(por. wyrok SN z dnia 3 lipca 2008 r., IV CSK 127/08, Legalis nr 316472, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 marca 2015 r., sygn. akt I ACa 1040/14, LEX nr 1668584).

W przedmiotowej sprawie zostało wykazane, że powód poruszał się z przekroczeniem dozwolonej prędkości. 

Sąd uznał, że zachowanie powoda polegające na jeździe w terenie zabudowanym z prędkością o 23-33 km/h wyższą niż dopuszczalna jest niewątpliwie nieprawidłowe. Przepis art. 20 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym (obowiązujący w dacie wypadku) stanowił, że prędkość dopuszczalna pojazdu na obszarze zabudowanym w godzinach 5:00 -23:00 wynosi 50 km/h.

Sad dostrzegł jednak, że w szczególności z opinii biegłego wynikało, że przekroczenie przez powoda prędkości administracyjnie dopuszczalnej nie miało wpływu na zaistnienie zdarzenia. W opinii biegły wskazał, że gdyby w momencie zdarzenia poszkodowany poruszał się z dozwoloną na tym terenie prędkością to i tak nie miałby szans uniknięcia wypadku. Czas zagrożenia był krótszy niż 1 sekunda, a zatem był to czas krótszy niż czas reakcji psychomotorycznej kierowcy motocykla i czas zadziałania układu hamulcowego. Kierujący motocyklem nie miał czasu na jakąkolwiek reakcję bez względu na to z jaką prędkością się poruszał. Nie miał możliwości wykonać żadnego skutecznego manewru obronnego przed zderzeniem. Podnieść jednak należy, że jednocześnie biegły wskazał, że przy niższej prędkości kolizyjnej prawdopodobnie mniejsza byłaby ciężkość obrażeń motocyklisty.

W oparciu o zasady doświadczenia życiowego, jak i w świetle opinii biegłego nie ulega wątpliwości, że prędkość z jaką dochodzi do kolizji pojazdów ma wpływ na obrażenia doznane przez osoby w niej uczestniczące. Sąd miał na uwadze, że z opinii biegłego wynika, że wskutek zderzenia odrzut ciała powoda wynosił 44 m. W przypadku poruszania się przez niego z prędkością 50 km/h, odrzut ten, jak wskazał biegły, wynosiłby 15-20 m, byłby zatem o połowę mniejszy, co z dużym prawdopodobieństwem wpłynęłoby na charakter czy nawet rozmiar urazów doznanych przez powoda.

Pomiędzy zachowaniem powoda, który poruszał się z wyższą niż dopuszczalna prędkość, a doznanymi przez niego w wyniku wypadku urazami zachodzi zwykły związek przyczynowy, tak więc należy stwierdzić, że poszkodowany przyczynił się do zwiększenia rozmiarów szkody. Istnieją zatem podstawy do ograniczenia jego roszczeń. 

Zdaniem Sądu, w przedmiotowej sprawie zachowanie poszkodowanego, stanowi współprzyczynę skutków wypadku, która uzasadnia przyjęcie jego przyczynienia się do tych skutków w 10%. Powód w chwili wypadku był dorosłym człowiekiem i powinien zdawać sobie sprawę z możliwych konsekwencji podróżowania z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości. Konsekwencje takie – jak już wskazano możliwe do przewidzenia – w przedmiotowej sprawie nastąpiły. W ocenie Sądu, brak jest jakichkolwiek przyczyn mogących usprawiedliwić zachowanie powoda i zdjąć z niego współodpowiedzialność za skutki wypadku. 

W ocenie Sądu brak jest podstaw by przyjmować stopień przyczynienia powoda na wyższym niż 10% poziomie. Podkreślić należy, że gdyby powód poruszał się z prędkością dopuszczalną to odrzut jego ciała byłby na poziomie 15-20 metrów. Upadek przy prędkości motocykla 50 km/h na odległość 15-20 metrów również z pewnością spowodowałby obrażenia, w szczególności obrażenia ortopedyczne. Brak jest podstaw do przyjęcia, że nie doszłoby do opisanych w stanie faktycznym złamań kończyn. 

W konsekwencji Sąd ocenił za słuszne co do zasady żądanie powoda zasądzenia zadośćuczynienia pieniężnego w związku z krzywdą doznaną wskutek wypadku 
z dnia 14 kwietnia 2012 r. na podstawie art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. 

Świadczenie należne tytułem doznanej krzywdy niemajątkowej każdorazowo jest wyliczane indywidualnie w konkretnej sprawie przy uwzględnieniu okoliczności w niej zaistniałych, a związanych wyłącznie z rozmiarem krzywdy stanowiącej następstwo czynu niedozwolonego. Użyte w art. 445 § 1 k.c. wyrażenie „odpowiednia suma” zawiera już w sobie przyznanie niemożności ścisłego ustalenia zadośćuczynienia ze względu na istotę krzywdy. Dlatego przy ustaleniu zadośćuczynienia nie stosuje się automatyzmu, a każda krzywda jest oceniana przez pryzmat konkretnych okoliczności sprawy. Na rozmiar krzywdy mają przede wszystkim wpływ zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, ewentualnie ich nieodwracalny charakter, długotrwałość i przebieg procesu leczenia, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych 
i psychicznych, rokowania na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej (wyrok SN z dnia 1 kwietnia 2004 r., sygn. akt II CK 131/03). Kwota zadośćuczynienia powinna uwzględniać wszystkie okoliczności konkretnej sprawy. Pozostawiona składowi orzekającemu swoboda w ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pozwala uwzględnić indywidualne właściwości i subiektywne odczucia osoby pokrzywdzonej w rozpoznawanej sprawie (wyrok SN z dnia 19 maja 1998 r., II CKN 756/97). Wysokość zadośćuczynienia nie może mieć charakteru symbolicznego, lecz odczuwalny ekonomicznie wymiar dla tego, kto doznał krzywdy. Z drugiej strony nie może prowadzić ono do „wzbogacenia się” osoby pokrzywdzonej na skutek żądania wygórowanej kwoty zadośćuczynienia w stosunku do doznanych krzywd (wyrok SN z dnia 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 99/05).

Biorąc pod uwagę wskazane dyrektywy, Sąd ocenił wysokość należnego Powodowi zadośćuczynienia na kwotę 500 000 zł, które ze względu na przyczynienie się powoda do rozmiarów szkody podlegało pomniejszeniu o 10% tj. do kwoty 450 000 zł. Uwzględniając wypłaconą przez pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym kwotę 45 097,11 zł z tego tytułu, Sąd zasądził na rzecz powoda dalszą kwotę 404 902,89 zł.

Sąd podzielił pogląd kancelarii i uwzględnił drastyczne skutki wypadku dla zdrowia powoda oraz okoliczność, iż dotknęły go w dość młodym wieku i w znacznym zakresie mają charakter trwały. Powód w wyniku wypadku doznał dotkliwych i trwałych urazów zwłaszcza w zakresie kręgosłupa, obu kończyn górnych i kończyny dolnej prawej, które wymagały przeprowadzenia 11 operacji i spowodowały konieczność zmiany trybu życia przez powoda.

U powoda do chwili obecnej utrzymuje się dysfunkcja obu kończyn górnych i prawej kończyny dolnej, która ogranicza możliwość wykonywania pracy i niektórych czynności dnia codziennego. Kończyny te są zniekształcone, ich ruchomość jest znacznie ograniczona. Ponadto prawa kończyna dolna jest krótsza o 2 cm od kończyny lewej, co powoduje zmniejszenie wydolności chodu i utykanie. Powód ma znaczne ograniczenie ruchomości w zakresie stawu skokowego prawego, zaburzenia czucia w zakresie kostki przyśrodkowej, a dodatkowo doszło do uszkodzenia naczyń stopy prawej. Kończyny górne powód może podnosić jedynie w ograniczonym zakresie. Brak ruchu szczypcowego powoduje, że powód ma kłopot z utrzymaniem w dłoni klucza, noża, długopisu itd., nie wykonuje też ruchu pisania. Z powodu uszkodzenia kręgosłupa w odcinku szyjnym u powoda występują obecnie znaczne ograniczenia ruchomości w zakresie kręgów C i LS, co powoduje, że powód nie może podnosić głowy czy skręcać jej na boki w pełnym zakresie.

W trakcie leczenia wystąpiły u powoda powikłania w postaci martwicy skóry podudzia prawego spowodowanego rozległym urazem bezpośrednim, wymagającego operacyjnego pokrycia ubytków skóry przeszczepem, a także powikłania w postaci krwawienia z tętnicy promieniowej przedramienia, co także wymagało leczenia w postaci operacyjnego podwiązania. Jak wynika z opinii biegłego ortopedy traumatologa powikłaniem było również powstanie stawu rzekomego przedramienia lewego, który znacznie przedłużył czas gojenia i pogorszył sprawność kończyny. U powoda występują także liczne blizny pooperacyjne.

W związku z powyższymi dolegliwościami powód nie może podejmować istotnej części aktywności, jakie mógłby podjąć, gdyby był zdrowy. Ze względu na stan zdrowia powód nie może w pełni zrealizować swoich planów życiowych, nie może w sposób satysfakcjonujący uczestniczyć w wychowaniu swoich dzieci, nie jest w stanie pracować fizycznie w gospodarstwie rolnym ani naprawiać maszyn rolniczych. Nie może też uprawiać sportów i oddawać się swoim hobby.

Sąd wziął pod uwagę, że spośród stwierdzonych medycznie skutków wypadku powód nie ma możliwości poprawy swego stanu zdrowia, gdyż ruchomość jest stale zmniejszona. Rokowanie na przyszłość co do poprawy stanu zdrowia jest złe. Z opinii biegłego ortopedy wynika, że u powoda liczyć się należy z rozwojem zmian zwyrodnieniowych pourazowych w obrębie nadgarstka lewego i prawego oraz stawu skokowego prawego, które mogą rozwijać się w ciągu 10-15 lat i będą powodować dalsze ograniczenia. Jednocześnie w przypadku pogłębiania się skutków obrażeń doznanych w wyniku wypadku należy liczyć się z pogorszeniem stanu psychicznego.

Powód nadal doznaje cierpień fizycznych związanych z przebytym wypadkiem w postaci okresowych bólów kręgosłupa w odcinku szyjnym oraz lędźwiowym, obydwu nadgarstków, barku lewego i w zakresie stawu skokowego prawego.

Wskutek wypadku pogorszeniu uległ stan psychiczny powoda, u którego występują zaburzenia lękowo – depresyjne. Powód subiektywnie źle znosił oszpecenie ciała wywołane wypadkiem. Szpecące blizny negatywnie wpływają na samoocenę powoda i powodują ciągły stres.

Oczywiście przy rozstrzyganiu o wysokości zadośćuczynienia Sąd wziął pod uwagę także przemijające skutki wypadku, których doświadczył powód – hospitalizację, operacje, rehabilitację, ograniczenia możliwości przemieszczania się, konieczność pomocy osób trzecich.

Bezspornym pozostaje też, iż powód przeżywał cierpienia fizyczne, odczuwając ból oraz dyskomfort związany z przebywaniem w placówkach medycznych, 
a następnie z częściowym uzależnieniem od opieki rodziny. 

W świetle powyższego nie ulega wątpliwości, że krzywda doznana przez powoda wskutek wypadku była ogromna. Sąd ustalając zakres zadośćuczynienia miał na uwadze fakt, iż wskutek doznanych obrażeń sprawny, młody, aktywny towarzysko człowiek stał się w nieodwracalny sposób osobą niepełnosprawną – następstwa wypadku wywołały u niego negatywne konsekwencje dotyczące codziennego funkcjonowania oraz powstałych schorzeń chirurgicznych, ortopedycznych, neurologicznych i psychologicznych. W świetle opinii biegłych, łączny uszczerbek na zdrowiu powoda doznany w wyniku wypadku wynosi ponad 100%. 

Sąd podziela poglądy wyrażone w orzecznictwie, iż mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowi niedopuszczalne uproszczenie 
i nie znajduje oparcia w treści art. 445 § 1 k.c. Z doświadczenia życiowego wynika jednak, że z reguły im większy jest stopień uszczerbku na zdrowiu (rozstroju zdrowia) tym większe cierpienia poszkodowanego, a zatem wielkość trwałego uszczerbku na zdrowiu ma pewien wpływ na wysokość zadośćuczynienia (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 18 lutego 1998 r., I ACa 715/97, OSA 1999/2/7).

Wskazane czynniki ukształtowały ocenę Sądu w zakresie należnego stronie zadośćuczynienia. Sąd kierował się przy tym zapatrywaniem, że funkcją zadośćuczynienia jest kompensacja krzywdy, choć nie może ono prowadzić do nadmiernego wzbogacenia w stosunku do rozmiaru uszczerbku. 

Sąd zasądził na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 
24 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty, oddalając roszczenie odsetkowe za wcześniejszy okres.

Sąd nie podzielił stanowiska strony pozwanej, że odsetki zasądzone winny być od daty wyrokowania, gdyż strona powodowa uprzednio wezwała pozwanego do spełnienia świadczenia w toku postępowania likwidacyjnego. Podkreślić należy, że przyznanie odsetek dopiero od dnia wyrokowania powodowałoby, że ubezpieczyciele zwlekaliby z wydaniem odpowiednich decyzji, a art. 817 k.c. jednoznacznie wskazuje w jakim terminie ubezpieczyciel obowiązany jest do naprawienia szkody. W niniejszej sprawie w dniu 23 grudnia 2013 r. wydana została decyzja, na podstawie której częściowo uwzględniono żądanie powoda, przyznając mu dodatkowo kwotę 35 097,11 zł tytułem zadośćuczynienia. W tej dacie pozwany miał podstawy do ustalenia krzywdy doznanej przez powoda na skutek wypadku. Już w tej dacie pozwany dysponował prywatną opinią lekarza ortopedy, z której wynikało, że powód doznał 126% uszczerbku na zdrowiu. Pozwany dysponował już materiałem pozwalającym na ustaleniu zakresu krzywdy doznanej przez powoda, stąd orzeczenie wydane przez Sąd w pełni korespondowało ze stanowiskiem naszej kancelarii, które przedstawiliśmy w sprawie.

autor: Paulina Stańczak-Wypych – adwokat

Kontakt

Zadzwoń do nas!

Napisz do nas!

Pozostałe wpisy

Noriet radzi: Jak wypełnić wniosek o rozwód?

Planujesz rozstanie z współmałżonkiem? Sprawdź, jak napisać pozew rozwodowy. Dowiedz się, jakie dokumenty należy wypełnić i bądź dobrze przygotowany do rozprawy sądowej. Poznaj sposoby na przyspieszenie przebiegu procesu oraz najczęstsze powody, dla których następuje rozkład pożycia małżeńskiego i orzeczenie o winie. Wzór pozwu rozwodowego Decyzja o zakończeniu związku nigdy [...]
21 kwietnia, 2023
czytaj więcej

Noriet rodzinnie: Podział majątku wspólnego – wszystko na ten temat

Jeśli zdecydowałeś się na formalne zakończenie związku małżeńskiego, musisz liczyć się z tym, że jedną z kwestii do uregulowania jest Wasze wspólne mienie. Na czym polega podział majątku po rozwodzie, co wchodzi w jego skład? Czym różni się dokonanie tego w formie aktu notarialnego od orzeczenia sądowego? Jak w tym zakresie może pomóc adwokat? Przeczytaj nasz artykuł! Czym jest [...]
20 marca, 2023
czytaj więcej

Noriet rodzinnie: Rozwód – wszystko, co musisz wiedzieć na ten temat

Co roku w Polsce formalnie rozstaje się ok. 50-65 tys. par. Jakie są najczęstsze przyczyny rozwodów? Jak wygląda procedura od momentu podjęcia decyzji przez małżonka/małżonków i złożenia pozwu rozwodowego? Czym różni się rozprawa z orzeczeniem o winie od przebiegu sytuacji, w której mąż i żona chcą się rozstać za porozumieniem stron? Z jakimi skutkami majątkowymi musisz się liczyć? [...]
1 marca, 2023
czytaj więcej

Noriet rodzinnie: Rozwód bez orzekania o winie — ile trwa, wszystko, co musisz wiedzieć

Czy w Polsce możliwy jest rozwód bez winy? Tak! Jednak takie postępowanie wymaga zgody obojga małżonków. Brak orzekania o winie może wpłynąć na alimenty oraz sposób wykonywania władzy rodzicielskiej, a podział majątku jest możliwy na wniosek co najmniej jednej ze stron. W artykule prezentujemy też, jakie koszty są związane z postępowaniem rozwodowym i jak ograniczyć je przez wypracowanie porozumienia. [...]
8 lutego, 2023
czytaj więcej

Obligacje: Jakie są konsekwencje braku działania administratora hipoteki?

Hipoteka stanowi jeden ze sposobów zabezpieczenia różnych wierzytelności. W praktyce nieruchomość może zabezpieczać kilka zadłużeń, zaciągniętych u innych podmiotów. W tym celu powołuje się administratora hipoteki. Co to za podmiot, jaka jest jego odpowiedzialność i – co istotne – jakie są konsekwencje braku jego działania? M.in. o tych kwestiach wspominamy w tym artykule. Zachęcamy [...]
2 grudnia, 2023
czytaj więcej

Noriet radzi: Czy warto powierzyć sprawę prawną profesjonaliście? Zalety i wady takiego podejścia.

Na co dzień mamy do czynienia z wieloma sytuacjami, które mogłyby zostać rozstrzygnięte w sądzie lub – przynajmniej – rozpatrzone z perspektywy przepisów prawnych. Czasem sam fakt, że ma się świadomość, iż przepisy przyznają komuś rację, pomaga zakończyć konflikt. Wiedza na ten temat jednak raczej nie jest powszechna… mają ją za to licencjonowani prawnicy, w tym m.in. adwokaci i [...]
20 listopada, 2023
czytaj więcej

Noriet rodzinnie: Rozwód a wspólne konto bankowe – jak postępować w przypadku rozwodu, gdy ma się wspólne konto z małżonkiem?

O ile nie została podpisana intercyza, od momentu sformalizowania związku istnieje wspólność małżeńska. To oznacza, że niemal wszystkie przedmioty majątkowe, jakie zostały nabyte w tym okresie, są wspólne dla obojga partnerów. Z chęci tworzenia rodzinnego budżetu małżonkowie często zakładają wspólne konto w banku. Niesie ze sobą ono sporo korzyści, ale w sytuacji, gdy pożycie małżeńskie [...]
11 listopada, 2023
czytaj więcej

Noriet radzi: Odpowiedzialność cywilna za wypadki komunikacyjne – kiedy można dochodzić odszkodowania?

Codziennie na drogach dochodzi do zdarzeń, w których obrażenia odnoszą osoby poruszające się pojazdem lub piesi. Wiele z tych okoliczności uprawnia poszkodowanych do uzyskania stosownego odszkodowania za wypadek komunikacyjny. Komu jednak i w jakich sytuacjach faktycznie może zostać przyznane takie świadczenie? Dowiedz się tego poniżej! Szkoda, odszkodowanie… czym one są? Aby [...]
22 października, 2023
czytaj więcej